venres, 28 de outubro de 2016

Ciencia que Conta logo


                                      NORABOA YAIZA!!



O grupo de divulgación científica DIVULGATA da Universidade de Vigo publicou un libro coa selección dos mellores relatos que participaron no 8º Concurso de Relatos curtos Ciencia que conta 2015-2016, entre eses relatos está o da nosa Yaiza Mata Uzal.
Gala de Entrega de Premios e a lectura da Acta do Xurado tivo lugar o  7 de maio de 2016, a partir das 17 h, na sede da Fundación Barrié  en Vigo
cqc2015Este é o seu relato:

              Chámome Alexander Fleming 

                                Yaiza Mata Uzal CPI Pecalama (Tordoia) 

Son Alexander Fleming, un científico británico. Estamos no ano 1928. Teño 47 anos. Estou realizando unha observación dunhas bacterias de estafilococo, unhas bacterias que producen unha enfermidade. Hoxe marcho de Londres e volverei dentro dun mes, aproximadamente. Irei a unha exposición de inventos e similares en Francia. Xa cheguei a Francia e agora mesmo estou desfacendo a equipaxe. Tan pronto acabe vou directo cara á exposición. Que marabilla! Cantos inventos! Este lugar é perfecto para min! Aquí estou rodeado da maquinaria que a min me gusta! Cada invento ten unha pequena placa debaixo na que pon o invento que é, quen o inventou, onde e en que ano. Agora estoulle botando unha ollada a un barco de vapor feito por Robert Fulton, en 1907, nos Estados Unidos. A seguinte cousa que vexo é unha locomotora de vapor, feita por George Stephenson no ano 1825, en Inglaterra. Ai! Este tipo de avances no transporte axudan moito na economía dun país, porque permite venderlle a outro país mercancías! Outro invento que hai é unha máquina de escribir mecánica feita por Christopher Latham Sholes, nos Estados Unidos no ano 1867. Hai moitas outras cousas como, por exemplo, un teléfono, un gramófono, unha cociña eléctrica Xa pasou un mes. Creo que vai sendo hora de volver á casa, aínda que se por min fose quedaría máis tempo Xa cheguei a Londres e xa desfixen as maletas. Nos seguintes días dedicareime a descansar. Pasados estes dous días volvo ao traballo. Diríxome ao soto do laboratorio do Hospital St. Mary (pois é alí onde eu traballo). Entro no soto e vexo todo tal e como o deixara: os libros enriba da mesa, o encerado cheo de fórmulas, papeis ciscados por encima da mesa, unha mostra de bacterias de estafilococo xunta á fiestra, a cal estaba aberta Espera! Algo non me cadra! Bótome a correr cara a aquela mostra e vexo que se contaminou. Estou apampado! Vexo que apareceu mofo e arredor dese mofo, a un 64 Ciencia que conta 2015/2016 raio de máis ou menos 3 mm non hai ningunha outra bacteria, pero a continuación deste raio xa aparece máis mofo coa condición do raio. Cheo de curiosidade poño esa mostra debaixo do microscopio e descubro que o raio que rodea o mofo é unha substancia segregada polo fungo Penicillium que matou as bacterias do estafilococo que había dentro dese raio. Ocorréuseme se se podería utilizar ese fungo como antibiótico contra estas bacterias e poder curar os enfermos delas. Pasado un tempo perdín un pouco a confianza de se sería posible usalo como antibiótico. Con todo pedinlles axuda aos meus compañeiros universitarios para que investigasen se se podía levar a cabo. Finalmente se podía ser usado dese xeito, entón probámolo con persoas! Foi un completo éxito! 98 anos despois… Son un médico. Gústame moito o meu traballo, pois por incrible que pareza salvou moitas vidas grazas a unha cousa chamada antibiótico que varios anos atrás creou un señor chamado Alexander Fleming. 

«ÁS VECES UN REALIZA UN DESCUBRIMENTO CANDO NON O ESTÁ BUSCANDO» (Alexander Fleming).

martes, 25 de outubro de 2016

Arqueoloxía

Descobren un 'santuario' nuhna cova vizcaína con 70 pinturas rupestres de hai 14.000 anos .
Resultado de imaxes para cova de atxurra

  • ÁLVARO RUIZ  
  • Bilbao   (El  Mundo)
  • 24/05/2016
     Un equipo arqueolóxico da Deputación de Bizkaia atopou na cova de Atxurra, en Berriatua (Bizkaia), un santuario que contén 14 paneis con arredor de 70 grabados de animais do paleolítico superior. Unhas figuras, dominadas por cabalos e bisontes, que en concreto pertencen ao período magdaleniense medio/superior de entre 12.500 e 14.000 anos. "É un achádego moi importante" salientou  o arqueólogo Diego Garate, que descubriu as pinturas xunto ao espeleólogo Iñaki Intxaurbe.
    A cova de Atxurra, que permanecerá cerrada, foi excavada como xacemento arqueolóxico por José Miguel de Barandiarán en 1934 e é moi coñecida polos espeleólogos da zona. Sin embargo, os grabados rupestres no foran descubertos ata agora porque se atopan nunhas perigosas repisas. Estas salas están situadas a uns catro metros de altura do solo nunha galería que está a case 300 metros da entrada e á que se accede tras pasar arrastrándose por unha gateira. Ademais, as figuras dos animais non son fáciles de ver ao ter desaparecido a maioría dos pigmentos negros, posiblemente carbón, e quedar os raspados nas pedras, feitos con ferramentas de sílex.

    luns, 24 de outubro de 2016

    Cova Eirós da pistas sobre la extinción del neandertal

    Fósiles animales del yacimiento de Triacastela arrojan luz sobre la desaparición de la especie













     
    SANTIAGO / LA VOZ 25/10/2016 05:00
    Desde que en el año 2008 empezaron las excavaciones en Triacastela, el yacimiento de Cova Eirós se manifestó como una auténtica enciclopedia para el estudio de la evolución del hombre, y más concretamente, de los cambios que se registraron entre el Paleolítico medio (con una antigüedad de 40.000 años) y el superior inicial (32.000 años), período histórico en el que se produjo la desaparición del hombre de neandertal para dar paso a los primeros grupos humanos anatómicamente modernos. 
    Y en esos estudios tienen un protagonismo especial los restos de los roedores hallados en la cueva, tal y como se ha dado a conocer en un trabajo publicado en la prestigiosa revista Quaternary Science Reviews y en el que participó un equipo de la Universidade de Santiago que forma parte del grupo que lleva a cabo las excavaciones, junto con investigadores de universidades italianas y alemanas.
    Tal y como explica el profesor de la USC Ramón Fábregas, los pequeños vertebrados -en su mayoría ratones y murciélagos, aunque también hay serpientes y ranas- «son moi bos informadores», porque ese era su hábitat natural -es decir, no fueron introducidos en el lugar por el hombre- y, además, son sensibles a los cambios climáticos.
    El estudio de 208 fósiles hallados en las cuevas lucenses arrojó un poco de luz sobre las investigaciones de las causas de la desaparición del neandertal. Porque si bien es cierto que fueron varios los factores que acabaron con los antiguos habitantes de las cuevas del noroeste peninsular, se aportaban entre ellos condicionantes climáticos que, a entender de estos estudios, pierden algo de peso. «Non hai moito contraste no clima; era algo máis frío que o de agora, pero non pensamos que ese sexa o factor principal». Los huesos de los roedores de Cova Eirós lo dejaron escrito.




    Historia do Microscopio

      Historia do microscopio a través da colección "Camacho e Pallas"




    O Museo de Historia Natural  da Universidade de Santiago de Compostela inaugurou o pasado 1 de xuño de 2016 a exposición temporal “Historia do microscopio a través da colección Camacho e Pallas”, propiedade dos doutores Tomás Camacho e Estrella Pallas. Nesta exposición exhíbense por primeira vez xuntas dúas pezas emblemáticas na historia da microscopía: unha edición orixinal da obra “Micrographia: or some Physiological Descriptions of Minute Bodies Made by Magnifying Glasses”, escrita por Robert Hooke e publicada en 1665, e un microscopio construído por Antony van Leeuwenhoek tamén no século XVII.

                     



     

    384º aniversario do nacemento de Leeuwenhoek

    384.º aniversario do nacemento de Antoni Van Leeuwenhoek
                                                             Antoni Van Leeuwenhoek
    Antoni van Leeuwenhoek[1], nado en Delft o 24 de outubro de 1632 e finado o 26 de agosto de 1723, foi un neerlandés destacado como mercador, agrimensor, tratante de viño, vidreiro e microbiólogo. Van Leeuwenhoek é sobre todo coñecido polo microscopio inventado por el mesmo e mais polo seu traballo pioneiro nas áreas da bioloxía celular e da microbioloxía. Está considerado o primeiro microbiólogo. Foi o primeiro en conseguir observar e describir organismos unicelulares.
    Continuou os traballos de Jan Swammerdam (1637-1680), e foi tamén o primeiro a rexistrar observacións microscópicas de fibras muscularesbacteriasespermatozoides e fluxo sanguíneo en capilares.

    Debuxo dos microscopios de van Leeuwenhoek realizado por Henry Baker
    Réplica do microscopio de
    Leeuwenhoek

    sábado, 22 de outubro de 2016

    Proxecto lector

    ENQUISA SOBRE PRÁCTICAS DE LECTURA NA AULA

    Cuestionario para a revisión e posta ao día do Proxecto Lector de Centro

      ETAPA EDUCATIVA
      Indica en qué etapa educativa traballas

    Revista infantil e xuvenil


    Acaba de saír o primeiro número da revista O PAPAGAIO, baixo a dirección de Abraham Carreiro e editada por Edicións Moito Conto.  A revista está destinada ao alumnado de primaria e secundaria e publicada integramente en galego.

    A ciencia, a tecnoloxía, a ecoloxía, a historia, a arte, a cultura, a integración ou a banda deseñada teñen unha sección fixa na revista e os textos están asinados ou asesorados por persoas expertas na materia, aínda que botamos en falta os créditos do consello de redacción.

    Os contidos da revista, ben interesantes, poden axudar co traballo informativo nos diferentes ámbitos e mesmo téñen cabida as achegas dos centros de ensino.

    Material imprescindible nas bibliotecas escolares e necesario para a normalización do galego.

    O PAPAGAIO                  

         Kalandraka vén de publicar en galego (tradución de Xesús Fraga) a novela Un monstro vén a verme de Patrick Ness, que desenvolve unha unha idea orixinal da escritora de literatura xuvenil Siobhan Dowd, xa falecida. En palabras do autor: "este ía ser o seu quinto libro. Tiña os personaxes, o argumento e un comezo. O que non tiña, mágoa, era tempo".

    O personaxe principal, Conor, tiña o mesmo pesadelo todas as noites desde que a súa nai enfermara. pero unha noite atopou un monstro na súa ventá que lle vén solicitar o segredo máis oculto  e faino asumir a súa propia realidade.
    Pola súa temática, a novela incorpórase ao listado de libros que tratan de superar  a enfermidade, a dor e a morte con valor e abrindo a porta á esperanza.
    Aproveitemos a súa lectura en clubs, por exemplo, á par do visionado da versión cinematográfica, recén estreada estes días.

    martes, 18 de outubro de 2016

    Mulleres escritoras

     17 de outubro  Día das Escritoras

    bezSó 14 mulleres foron premiadas co Nobel de Literatura 
    Este 17 de octubre celébrase por primeira vez o Día das Escritoras, iniciativa que parte da Federación de directivas e empresarias, a Biblioteca Nacional e a 
    Asociación 
    Clásicas e Modernas, para dar notoriedade ao legado feminino na Literatura, que considera infravalorado, a partir de lecturas públicas de textos, editatonas que engadirán a Wikipedia entradas sobre autoras, exposicións e debates en varias cidades españolas.
    Que o pasado xoves lle concederan o Nobel de Literatura a Bob Dylan desatou un debate sobre os límites da literatura que eclipsou una pregunta/reivindicación :  daríanlle este ano o Nobel a unha escritora? As dúbidas eran razonables, das 109 veces que se concedeu este galardón, só 14  recaeron nunha muller. É non é o único premio literario cargado de testosterona. O “Premio Nacional de Narrativa: desde 1977 ata hoxe, só se  concedeu a 2 escritoras (Carmen Martín Gaite e Carme Riera). ¡De 38 edicións!  Un 5%”, lamenta Laura Freixas, escritora e presidenta de Clásicas y Modernas.“No lo han tenido ni Ana María Matute, ni Rosa Chacel, ni Esther Tusquets, ni Belén Gopegui, ni Cristina Fernández Cubas, ni Soledad Puértolas, ni Dulce Chacón, ni Marta Sanz, ni Marta Rojas, ni Almudena Grandes...”. A balanza  equilíbrase noutros certames como o Nadal ou o Planeta, pero toda unha Real Academia Española tampouco se salva . Dos 80 académicos que se  incorporaron ás súas filas nos últimos 40 anos, só unha decena  teñen cromosoma XX, como Ana María Matute ou Soledad Puértolas.

    Laura Freixas"A literatura escrita por mulleres aporta novos argumentos, novos personaxes, inclúe moitos ámbitos que a literatura escrita por homes non aborda"
    Laura Freixas         
           




    luns, 17 de outubro de 2016

    Ciencia en galego

    Mestrelab, «software» gallego para gigantes del I+D

    La «spin off» salida de la Universidade de Santiago sirve sus productos a universidades como Harvard y Oxford, a grandes farmacéuticas y hasta a la NASA

    TAMARA MONTERO
    SANTIAGO / LA VOZ 09/10/2016 05:00
    Hace 21 años, Javier Sardina, catedrático de química orgánica de la Universidade de Santiago, le propuso hacer a Carlos Cobas una tesis sobre resonancia magnética de alta resolución. De los resultados de esta investigación salió una de las aplicaciones informáticas más utilizadas mundialmente en el sector, tanto a nivel universitario como industrial. Tanto, que grandes laboratorios como Pfizer y Bayer, universidades como Harvard, Princeton, Oxford y Yale e incluso la NASA estadounidense utilizan los productos diseñados por una empresa fundada hace 12 años en Santiago, que también dirige Santiago Domínguez, cuyo mercado es internacional en un 97 %.

    Europa se cita con la historia espacial

    Mañana intentará posar un robot sobre la superficie de Marte en una misión con amplia participación española y gallega


    REDACCIÓN / LA VOZ 18/10/2016 07:36
    Miércoles 19 de octubre a las 16.48 horas. Es la fecha y la hora en la que Europa está citada con la historia espacial. Si nada se tuerce, justo en ese momento un pequeño robot de la Agencia Espacial Europea (ESA), elSchiaparelli, se posará sobre la superficie de Marte, algo que hasta el momento solo han logrado rusos y norteamericanos. Será la prueba definitiva de que el viejo continente dispone de la tecnología necesaria para la entrada en la atmósfera, descenso y aterrizaje en la superficie del planeta rojo, lo que a su vez marcará un programa mucho más amplio y ambicioso de exploración marciana que forma parte de la misión ExoMars, de la que el módulo Schiaparelli, bautizado así en honor al astrónomo que observó por primera vez los canales del planeta, es solo una pequeña parte.
    «Estamos cruzando los dedos, porque aterrizar en Marte no es nada banal, no es algo que se haga todos los días, y para Europa sería un hito extraordinario», asegura el ingeniero coruñés Alejando Cardesín Moinelo, responsable de operaciones de Exomars. Es uno de los gallegos que tiene un destacado papel en un proyecto histórico en el que la industria española ha realizado importantes aportaciones. El otro es Carlos Samartín, responsable de Materiales Compuestos de Airbus España, que se encargó de la coordinación del diseño y fabricación del escudo térmico que protegerá al robot en su descenso de seis minutos hasta que se pose sobre suelo marciano.
    «Tenemos -agrega Cardesín- mucha confianza en el éxito, porque la tecnología está lo suficientemente desarrollada, aunque siempre hay un riesgo porque es la primera vez y los rusos y los norteamericanos tuvieron varios fracasos antes de poder conseguirlo». En realidad no es la primera vez que un módulo europeo intenta aterrizar sobre Marte. Lo hizo antes el Beagle en diciembre del 2003, pero se trataba de un rover diseñado y fabricado exclusivamente por la Agencia Espacial Británica. Fracasó, una desagradable experiencia que los responsables de la agencia confían en que no se repetirá. Esta vez se ha optado por ir mucho más despacio, paso a paso. Las simulaciones indican que el riesgo es apenas del 2 %. «No nos podemos permitir el fracaso -destaca Cardesín- porque trabajamos con fondos públicos y el riesgo tiene que ser mínimo». La misión completa supone un coste de 1.600 millones de euros aportados por Europa y otros mil por Rusia.
    De hecho, con Schiaparelli solo se quiere probar la tecnología, porque su vida útil en Marte será más bien discreta. Solo estará operativo entre dos y cuatro días, el tiempo en el que le durarán las baterías. Aún así está equipado con un pequeño paquete científico con una estación meteorológica que registrará la velocidad del viento, la humedad la presión y la temperatura en el punto de aterrizaje, Meridiani Planum, en el polo sur del planeta. También obtendrá las primeras medidas de lo campos eléctricos en la superficie de Marte, datos que podrían arrojar luz sobre el origen de las tormentas de arena. Al mismo tiempo, en su descenso tomará 15 fotos en blanco y negro.
    La ESA, en colaboración con la agencia espacial rusa Roscosmos, se reserva la traca final para dentro de dos años. Será entonces cuando envíe un auténtico robot explorador, un rover con capacidad de taladrar el suelo hasta dos metros y realizar todo tipo de análisis biológicos y geológicos.
    A la búsqueda de vida
    Mientras tanto, el protagonismo recaerá en el satélite TGO, que se colocará en la órbita de Marte justo en el momento en que Schiaparelli lo haga en su subsuelo. La sonda analizará los gases de la atmósfera del planeta, fundamentalmente metano, para detectar su origen y descubrir si su presencia, ya advertida en otras misiones, está relacionada con la actividad geológica del planeta o con la biológica. El objetivo, en este caso, pasa por hallar signos de vida pasada o presente en Marte.

    Carlos Sanmartín: «Es un orgullo contribuir a la historia de la exploración espacial europea»

    El ingeniero gallego es el responsable del diseño y fabricación del escudo térmico del robot que aterrizará en Marte




    REDACCIÓN / LA VOZ 17/10/2016 09:44

    La tecnología espacial europea se someterá entre el próximo miércoles y jueves a una auténtica prueba de fuego: conseguir aterrizar un pequeño robot, el Schiaparelli, de forma controlada sobre la superficie de Marte. Es uno de los grandes objetivos de la misión ExoMars, de la Agencia Espacial Europea (ESA), un reto que hasta ahora no ha podido superar. Si lo logra, una parte del éxito habrá que atribuírselo al ingeniero gallego de Airbus EspañaCarlos Samartín Pulián (A Coruña, 1975), el responsable del diseño y fabricación de una de las piezas clave: el escudo térmico que protegerá a la sonda en su entrada a la atmósfera marciana.
    -Imagino que estará nervioso ante la proximidad de la cita.
    -Una parte de inseguridad e inquietud siempre tienes, porque han sido muchas horas de trabajo y esfuerzo, pero más que nervioso lo que estoy es emocionado e impaciente, porque no dejas de contribuir a la historia de la exploración espacial europea. Es un orgullo. Pero nosotros ya tenemos experiencia. El sistema de telecomunicaciones de uno de los rover que laNASA tiene en Marte, el Curiosity, es nuestro, lo fabricamos aquí. Sin este sistema no serían posibles las comunicaciones con la Tierra.
    -Sí, pero el escudo térmico es una pieza clave para lograr el objetivo de aterrizar en Marte.
    -El escudo térmico es una parte de un conjunto de piezas clave, como los motores de frenado o el sistema de paracaídas. El escudo no solo sirve de protección, sino que tiene que mantener la dirección de la sonda. Debe tener una forma aerodinámica que le permita mantener una trayectoria estable hacia el punto donde se quiere aterrizar.
    -¿Ha supuesto un reto técnico?
    -Geométricamente hablando es una pieza de una enorme complejidad. Es una de las piezas más difíciles que hemos diseñado y construido en Airbus.
    -¿Qué temperaturas puede soportar para resistir la fricción con la atmósfera de Marte?
    -Es una estructura preparada para soportar la elevada radiación del viaje a Marte, temperaturas muy frías en parte del viaje y otras muy elevadas en el descenso. Puede aguantar temperaturas de entre 800 y 1.00 grados.
    -Usted fue el coordinador del diseño y de la fabricación. ¿En qué consistió su trabajo?
    -Aquí hubo que hacer un desarrollo en tiempo real y adaptar el diseño al proceso de fabricación. Hubo una interacción muy fuerte entre diseño y fabricación y yo me encargaba de coordinar estas tareas.
    -Una gran responsabilidad.
    -Sí, fue una gran responsabilidad, y en algunos momentos durante el programa pasamos por momentos de nerviosismo. También hubo momentos de tensión con el resto de compañías que formaban parte del proyecto.
    -Sobre la misión no faltan críticas a Europa por un exceso de prudencia, por querer probar primero que es capaz de posar un robot y luego, dentro dos años, enviar otro de exploración, esta vez sí operativo. ¿No sería más fácil hacerlo todo en una única fase?
    -La misión, de 1.600 millones de euros, se planteó en dos fases porque lo primero que quiere demostrar Europa es que somos capaces de posarnos en Marte y de transmitir desde allí. Una vez que lo consigamos se lanzará unrover para, a partir de ahí, hacer exploración marciana. Es verdad que hay gente que ha dicho que es un exceso de prudencia, pero Europa ha preferido ser prudente porque hay muchas piezas y tecnología nueva que hay que probar. La filosofía de la agencia es que cada paso sea firme antes de dar el siguiente, mientras que la de la NASA es de prueba y error. Las dos son legítimas.
    -También hay quien dice que la Agencia Espacial Europea no tiene mucho que envidiar a la NASA.
    -Nosotros lo que tenemos que envidiar a la NASA son sus presupuestos. En algunos aspectos estamos a la par, en otros ligeramente por encima, y en otros están ellos ligeramente por debajo. Pero tanto la NASA como la ESA son las dos grandes referencias espaciales a nivel internacional.
    -Pero se les resiste el aterrizaje en Marte.
    -Es una maniobra extraordinariamente complicada. La NASA tiene mucha experiencia porque lleva mucho tiempo enviando naves y astronautas. A nosotros nos falta esa parte, aquí hubo que desarrollar productos y procesos que no teníamos en nuestro catálogo.

    xoves, 13 de outubro de 2016

    Humor do país


    MUSEO DO HUMOR DE FENE 

    do 10 de outubro ao 20 de novembro


    O HUMOR DO PAÍS”, DE LUÍS DAVILA, NO MUSEO DO HUMOR DE FENE

    As populares tiras cómicas de “O bichero”, Luís Davila, encherán a partir do vindeiro luns as paredes da sala de exposicións temporais da Casa da Cultura-Museo do Humor de Fene (Avda. De Conces, 20-22). A exposición “Humor do país” abre ese día ao público pero non será ata o xoves 13 cando se inaugure nun acto que comezará ás 20 horas e ao que asistirá o propio debuxante.
    O “Humor do país” de Luís Davila amosarase no Museo do Humor de Fene do 10 de outubro ao 15 de novembro en horario: de luns a venres, de 10 a 13 horas e de 16 a 21 horas, e os sábados, de 10 a 13 horas.
    Luís Davila, 1972. Humorista gráfico nado en Bueu e vencellado dende a súa infancia a este concello onde medrou e reside actualmente (considérase “morrasseiro” ata a médula espiñal).
    Deseñador gráfico pola escola de Artes e Oficios Pablo Picasso de A Coruña,
    Especialista en retratar o particular humor galego, facendo rir, mais tamén cavilar, aos lectores diarios do decano da prensa española. Dende o ano 1998 publica as súas tiras de “O bichero” e “O fotomatón” no xornal Faro de Vigo.
    Alcumado “O bichero”, Luís Davila toma o seu nome artístico da ferramenta (un gancho cun garfo na punta) que levan a bordo no barco os mariñeiros do Morrazo.
    O estilo de Davila combina “unha fina retranca e un tratamento irónico e intelixente da actualidade política, social, económica e mesmo deportiva, xunto a un certeiro retrato da idiosincrasia galega”. A través de personaxes como Dora a Desbrozadora (metáfora da muller traballadora voluntariosa galega), Davila “saca punta aos estereotipos, rise deles e fai rir con situacións que non resultan inverosímiles”, retratando a vida da Galicia máis auténtica: a dos labregos, mariñeiros, etc.
    A día de hoxe ten autoeditados seis libros nos que compila as súas tiras de “O bichero”: “O bichero I”, “O bichero II. Outra ronda”, “O bichero III. Non hai dous sen tres”, “O bichero IV. Menudo día”, “O bichero V. Living a vida loca” e “O bichero VI. Ti sacha”.
    Nos últimos anos o traballo de Luís Davila ven acadando cada vez máis repercusión, grazas sobre todo ao seu talento, pero tamén á súa constante presenza nas redes sociais (a páxina de Facebook "Fans de Luis Davila" conta con máis de 78.000 'likes') e á súa participación en múltiples e variados proxectos, coma os espectáculos “Menú do día” e “Menú da noite”, nos que acompaña ao humorista Carlos Blanco sobre o escenario.

    Precisamente, na inauguración da exposición “O humor do país” -o xoves 13 ás 20 horas no Museo do Humor de Fene- está confirmada a asistencia do actor e contacontos Carlos Blanco.

    Literatura galega do século XX



                                     Membros do SEMINARIO DE ESTUDOS GALEGOS

     O programa do Seminario fíxase os seguintes obxectivos:
    "o estudo de todas as manifestacións da cultura galega, tendendo á formación dos investigadores e á divulgación do resultado dos traballos".
     Alexandre Bóveda foi nomeado socio aitivo o 20 de outono do 1928, Sant-Iago, 28 de outono de 1931.
     O SEG estaba estruturado en doce seccións e utilizaba como método de traballo os equipos interdisciplinarios e aínda que non todos os traballos feitos estiveran en galego, é certo que foi o SEG quen por primeira vez utilizou a lingua galega de xeito significativo para facer traballo científico. As doce seccións e os presidentes das mesmas son as seguintes:
     Sección de Filoloxía, coordinador Armando Cotarelo Valledor
     Sección de Arte e Letras, coordinador Alfonso Daniel Rodríguez Castelao
     Sección de Etnografía, coordinador Vicente Risco
    Sección de Historia, coordinador Cabeza de León, presidente do Seminario de 1925 a 1934
    Sección de Prehistoria, coordinador Florentino López Cuevillas
    Sección de Xeografía, coordinador Otero Pedrayo
    Sección de Historia da Arte, coordinador Xesús Carro
    Sección de Historia da Literatura, coordinador Xosé Filgueira Valverde
    Sección de Pedagoxía, coordinador Manuel Díaz Rozas
    Sección de Ciencias Aplicadas, coordinador Manuel Gómez Román
    Sección de Ciencias Naturais, coordinador Luis Iglesias
    Sección de Ciencias Sociais, Xurídicas e Económicas; coordinador Lois Tobío Fernández

    martes, 11 de outubro de 2016

    RECOMENDACIÓNS


    NON SABES QUE LER?

    Nesta sección os vosos compañeiros lectores aconsellan un libro. Podedes deixar os vosos comentarios e apuntar as vosas lecturas favoritas.

    CURSO 2017/18
    Carla Cancela Costa  3º

     Sabedes ese tipo de libros que te enganchan desde que comezas e non consegues parar de ler ata rematalos.  E xusto cando o acabas sentes ese baleiro que só os que viven as aventuras cos personaxes poderán entender?
     Pois "Los Juegos del Hambre" son todo iso,e máis. Adrenalina e alta tensión hasta a última páxina, estes libros atrápante incitándote a ler o máis rápido  posible coa intriga que ocorrerá.
     Con este libro dáste de conta do que pode chegar a facer unha persoa con tal de salvar a súa propia vida, sen  importar a vida dos demais. É unha novela futurista que che fai recapacitar e ver que tal vez nun futuro esteamos  nunha situación similar. Non só é unha novela de acción e morte ,contén triángulos amorosos, amor familiar ,dificultades da vida cotiá ,tácticas de supervivencia e unha gran valentía por parte dos seus personaxes .A protagonista, Katnis Everdeen, é digna de admirar tanto pola súa valentía como pola súa empatía, sabe antepoñer a súa vida á da súa irmá chamada Primrose.         
    " Ganar significa fama y riqueza, perder significa LA MUERTE SEGURA, que empiecen los Septuagésimos Cuartos Juegos del Hambre.
    " Os personaxes viven en Panem, unha cidade con 13 distritos que rodean o capitolio (o centro e onde se atopa o  poder do país). O capitolio en honra ás vítimas que se enfrontaron a eles e acabaron con elas, crean Los Juegos del Hambre, un cruel xogo de supervivencia que se emite por televisión. Vinte e catro adolescentes son elixido mediante a colleita, escóllense ao chou dos nomes de homes e mulleres(un de cada) que habitan nese distrito e son os elixidos para participar no xogo. Deberán loitar a morte, buscando comida e auga ,ata que só quede un, o gañador .A irmá de Katniss é elexida nun deses sorteos e Katniss ofrécese voluntaria para ocupar o seu lugar. Que ocorre despois? Sobrevivirá a pesar de todas as dificultades que o capitolio lle poña? Rebelaranse contra o capitolio? Unha cousa si vos direi, Katniss converterase no Sinsajo, a súa cara será signo de rebelión contra o indestrutible goberno cruel.

    "Casi sin querer"        


                  Defreds é un dos meus escritores de poesía favoritos. Ten unha forma peculiar e curiosa de dicir as cousas ,é por iso que me gusta tanto. Sen embargo tiña moi boas espectativas de este libro e defraudoume. Non porque as  poesías foran distintas nin predecibles, senón porque a min gústanme máis as poesías de desamor ou as tristes que as que demostran felicidade e alegría. Parecéronme textos moi repetitivos a medida que pasaba as páxinas ,gústanme moito   máis os que sobe ás redes sociais. O seu libro "Cuando abras el paracaídas" si me gustou moito.


                 EXEMPLOS:


                  1.Una vez más


                  2.Película de amor
                  3.La maldita sensación
                  4.El mundo deja de ser una mierda
                  5.Somos humanos
                  6.Esquinita doblada
                  7.Huracán
                  8.Heridas y tiritas
                  9.El amor es silencio
                  10.Mirar


                                                          EFECTOS SECUNDARIOS

    Ana Vázquez Rama  3º 

    Resultado de imaxes para efectos secundarios poesia juvenilEfectos Secundarios é un libro de poesía de literatura xuvenil. Trata sobre a vida en xeral e dise que axuda moito á xente. Este é un libro de unha colección poética chamada ''Otros Espacios'', e un dos seus primeiros títulos é este. Está feito por quince escritores, algúns de eles gañaron os premios máis prestixiosos da poesía. Este libro está feito para que os adolescentes teñan como unha voz que teña as mesmas inquietudes ca eles, os primeiros amores, os primeiros desexos...


    A min persoalmente, este libro gustoume moito, recoméndollo á xente que lle guste a poesía e dubido que este libro os defraude, e invita a reflexionar sobre a vida... en fin, esas dúbidas que lle poden xurdir a un adolescente, unha diferente forma de ver o cercano.



    Ismael Liñares 3º

    FÓRA DE XOGO  Autor: Manuel Forcadela

    Recomendo ler este libro porque é moi divertido ao intentar resolver un caso moi interesante , ten bastantes sorpresas que fan que os lectores lle entreteña máis o libro.

    O peor do libro é que as veces non resulta fácil de entender porque usa termos que lía un pouco aos lectores.

    Inés Costa  3º


    O LABORATORIO DO DOUTOR NOGUEIRA
     AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ.



    Recomendaríalle este libro a meus compañeiros porque: é un libro
    que se le moi rápido, con cada relato que conta a narradora sentinme interesada por ver como acaba e o final do libro é moi inesperado. O contra deste libro para min é que todos os relatos non acaban como eu esperaba
    Resultado de imaxes para o laboratorio do doutor nogueira resumen
    Lucía Costa (4º) recomenda

    SETE CAVEIRASCando a periodista Marta Vilas descobre o cadáver dun motorista flotando nas augas do porto vigués de Berbés, non podería imaxinar que o pequeno xoguete que o asasino escondeu no peto do morto está a punto de cambiarlle a vida. Aquel click,que lle recorda a súa infancia, é o único que relaciona este asasinato co do garda civil rescatado por un pesqueiro de Cangas. Nos días seguintes, irán aparecendo máis mortos e máis clik na Ría de Vigo. Pero ningén máis o sabe.







    Ana Queijo (3º) Siempre contigo


    Resultado de imaxes para siempre contigo libro





    Resultado de imaxes para NO CULPES AL CARMA DE LO QUE TE PASE POR GILIPOLLAS

    Tania Suárez (4º)






    Resultado de imaxes para trece anos de branca
    Jéssica Gómez (4º)
    De todas as fotos que gardo daquel verán tan longo que pasamos na casa da avoa, esta é a miña preferida. Míroa, pecho os ollos e aínda son capaz de sentir o recendo que inundaba toda a casa cando mamá Raquel se encerraba na cociña e pasaba a tarde enteira facendo o doce de marmelo.







    Este libro gustoume moito porque ten bastante intriga e ademais propón unha serie de actividades que o lector podería realizar para non estar todo o tempo no ordenador, móvil, tele, etc.